اثربخشی درمان شناختی رفتاری به شیوه گروهی بر سلامت روان زنان زندانی

مقدمه: اختلالات روانی در مقیاس‎های بالایی در اغلب کشورهای جهان وجود دارد. این اختلالات در جمعیت زندانیان شایع‎تر است. میزان بیش از حد اختلالات روانی در زندان ناشی از چند عامل است: تصور غلط و نادرست مبنی بر اینکه افراد دارای اختلالات روانی برای جامعه یک خطر هستند، شکست در ارتقاء درمان، مراقبت و بازپروری و مهمتر از همه دسترسی ضعیف به خدمات بهداشت روانی و فشار روانی ناشی از فضای زندان. بنابراین در این پژوهش تلاش شده است با استفاده از درمان شناختی رفتاری به شیوه گروهی، میزان بهبود سلامت روان زنان زندانی در بند نسوان شهرستان بروجرد مورد بررسی قرار گیرد. مواد و روش‎ها: این پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون– پسآزمون با گروه کنترل بود و حجم نمونه طبق اصول علمی 30 نفر درنظر گرفته شد که به صورت تصادفی به دو گروه 15 نفره آزمایش و گواه تقسیم شدند. درابتدا پرسشنامه سلامت عمومی گلدبرگ (GHQ-28) به عنوان پیش آزمون توسط هر دو گروه تکمیل شد و سپس گروه آزمایشی تحت درمان شناختی- رفتاری به شیوهی گروهی به مدت 12 جلسه 120 دقیقهای قرار گرفت و در آخر از هر دو گروه مجدد همان پرسشنامه بعنوان پس آزمون گرفته شد. جهت تحلیل داده‎ها از تحلیل کواریانس استفاده شد. یافته‎ها: یافته‎های این پژوهش حاکی از آن بود که قدرت ارتباط اثرآموزش درمان گروهی شناختی-رفتاری با بهبود سلامت روان (0/84) است. و فرضیه پژوهش تأیید شد (0/001Pتوان با اتخاذ درمان گروهی شناختی- رفتاری وضعیت سلامت روان زنان زندانی را بهبود بخشید و با این شیوه آنان را به سطح خانواده و جامعه بازگرداند.